Morkedi

Yalnızlık ,hiç beklemediğim bir süreç ardın'da, arkam'da durmayı yeğledi...

Oysa ne çok eserdim, gürlerdim ona ama gene de onsuz bu hayatı kendi içime doğru sömüremez dim...

Bir şekilde, her şeyin içinde karmaşıklığımı ve yıpranışlarımı ondan geriye atmak yerine, onunla birlikte benimsemeye, hazır bir şekilde masa da kendi önüme servis ederdim...

Bu sefer, hiç bir anlamı yok yalnızlıkların! Bir et yığını kadar, arayışlarımdan geriye kalan ikinci şahıslar ,çoğullar arasında geride kaldı...Sürdüremedim,kalkışlarımı bu kadar aceleci bir şekilde, hapsetti beni kendime güvenim sonsuzlaştı...Bir çemberin,teneke yığınları kadar serbesleşti tenim, hücrelerim den geriye çürük bir beden olarak benden ibaret geride serzenişlerini sesli bir şekil de sürdürdü.

Sinerji, yüksek sesle dile getirildiğin de yok olabilirdi ve bendekiler bütünüyle yok olmayı seçti.